Wauw, wat was dat een bijzondere dag! Ik schrijf dit blogje vanaf een barkruk in een nu weer stille Snookerij in Leiden, de middag na het Bjorn Coenraad KiKa toernooi.

Het is een half uurtje voor openingstijd. Hans en Harry hebben samen met hun personeel de puinhopen alweer aan kant, alle bierglazen zijn weer gespoeld, de zaak is weer gestofzuigd en de tafels liggen er alweer als nieuw bij. Niets herinnert er aan dat de zaak hier gisteren nog stampend vol zat met allemaal lieve mensen, die als één grote familie om de familie Coenraad heen stonden.

We zijn allemaal door een achtbaan van emoties gegaan. We hebben met zijn allen gehuild en gelachen. Net zo lang als de kralenketting van Bjorn is, hebben wij hier allemaal kraaltjes geregen aan de ketting van de snookerfamilie.

Een kraaltje voor de onverwachte items die op het allerlaatste moment nog werden ingebracht, een kraaltje voor de portemonnees die op de kop werden gehouden bij de collectebussen (als iemand zijn knoop of zijn Franse Franc terug wil, meld je even ;-)), een kraaltje voor het afrekenen (340 euro? Maak er maar 400 van), een kraaltje voor de ballen die op miraculeuze wijze voor de pocket kwamen, een kraaltje voor de chaos bij het kwijtraken van de loting, een kraaltje dat iedereen meteen meehielp om dat op te lossen, een kraaltje voor de referees die op onorthodoxe wijze de wedstrijden hebben geteld, een kraaltje voor elke euro die is opgebracht en een kraaltje voor elk traantje dat is gelaten.

Natuurlijk is er een hoop geld opgehaald, maar het allerbelangrijkste vind ik toch (en ik herhaal hiermee de woorden van Jan Verhaas en zijn prachtige speech) dat we ons een klein beetje beseffen wat een kind met kanker, en zijn familie, allemaal moet doorstaan. Dat we stil staan bij het feit dat een gezond kind niet vanzelfsprekend is. Dat we de momenten met de mensen die ons lief zijn koesteren.

En ja, we hebben ook nog minstens 7947 euro opgehaald. Maar voor mij is dat eigenlijk maar bijzaak…